پهنه‏بندی آسیب پذیری نوار ساحلی استان سیستان و بلوچستان بر اساس کانون‏های تهدید کننده

موقعیت اکوتونی سواحل اگرچه موجب می‏شود این مناطق از تنوع و غنای بیولوژیک هر دو سیستم دریایی و زمینی بهره‏مند شوند، در عین حال در معرض تهدید آلودگی‏ها و عوامل مخرب هر دو سیستم نیز قرار می‏گیرند. از این‏رو، مناطق ساحلی از جمله آسیب‏پذیرترین بخش‏های اقیانوسی به شمار می‏روند. افزایش و رشد جمعیت، شهرنشینی، صنعتی شدن و گردشگری مهم ترین عوامل در افزایش فشار بر مناطق ساحلی و دریایی هستند. شناسایی مناطق اثرگذار و نیز مناطق آسیب‏پذیر و اعمال سیستم مدیریتی متناسب، از جمله راهکارهای مؤثر برای پیشگیری از تخریب هرچه بیشتر مناطق ساحلی است. پژوهش حاضر که با هدف پهنه‏بندی آسیب‏پذیری نوار ساحلی سیستان و بلوچستان (که نیمی از کرانه‏های دریای عمان را به خود اختصاص داده است) بر اساس کانون‏های تهدید کننده و با بهره‏گیری از کاربرد تحلیل سلسله مراتبی (ahp) و تلفیق لایه‏ها در محیط نرم افزار arcgis انجام شد، نشان داد جنوب شرقی خلیج چابهار تا امتداد آن به سمت شرق مهم ترین پهنۀ آسیب‏پذیر ساحلی است که به مدیریت فعالیت های سازگار، برنامۀ پایش، آموزش و طرح مشارکت برای بهسازی نیازمند است.